Het kenmerkende werk van de tegelmeester-archeoloog werd "Kubbe-i Hadra"

Güler, die de techniek van geglazuurde tegels met een hoog silicagehalte uit de Grote Seltsjoekenperiode toepast, ook bekend als de Iznik-methode, nam deel aan de meest uitgebreide restauratie in de geschiedenis van de groene koepel van het Mevlana Museum, een van de meest bezochte musea in Turkije. De restauratie werd twee jaar geleden voltooid en duurde 3 jaar en 3 maanden.

Güler maakte elk van de 8.500 tegels die gebruikt werden bij de restauratie van de Rotskoepel, bestaande uit een kegel met 16 segmenten en turquoise tegels, één voor één met de hand in twee jaar tijd.

Kemal Güler vertelde dat hij zich als student aan de universiteit begon te richten op het maken van tegels en dat hij werd beïnvloed door een meester die zei: "Dat kun jij niet."

Güler vestigde de aandacht op het feit dat het vele jaren kost om het onder de knie te krijgen en dat er in Turkije slechts 6-7 meesters zijn die de Grote Seltsjoekentechniek beheersen. Hij zei: "Het is geen techniek die je in korte tijd onder de knie krijgt. Het staat bekend als de moeilijkste techniek onder keramisten ter wereld. In buitenlandse bronnen wordt deze techniek beoordeeld als 'moeilijk te leren, onmogelijk uit te voeren'. Ik heb geen meester. Ik heb geen opleiding bij iemand gevolgd, maar alle meesters uit de geschiedenis zijn mijn meesters. Ik kwam hier door te kijken naar wat ze deden, hun aantekeningen te bestuderen, ideeën op te doen en inspiratie op te doen."

Güler benadrukte dat het vervaardigen van de tegels van de Koepel van Hadra een uniek genoegen en een trots voor hem was en zei het volgende:

Van de werkplaatsen die zich voor deze restauratie hadden aangemeld, kwamen onze monsters veruit als beste uit de tests. De bevoegde instanties gaven ons de opdracht. Ook dit was een gezegende opdracht. We zagen dit restauratieproces niet zomaar als een klus. Het productieproces gaf een apart plezier. Het had een spirituele kant. We ervoeren totaal andere gevoelens nadat het klaar was. Ik ga er zo nu en dan naar kijken en denk dan bij mezelf: 'Heb ik dit gedaan? Waarschijnlijk heb ik het gedaan. Ja, ik heb het gedaan.'

Güler, die uitlegde dat hij een stukje van zijn ziel in de tegels legde die hij maakte, verklaarde dat er tussen hem en elke tegel een andere band ontstond.

De grootste supporter en enige leerling van tegelzetter Kemal Güler is zijn 57-jarige vrouw Neval Güler.

Neval Güler zei dat het restauratieproces een zeer emotionele en opwindende tijd was.

Güler merkte op dat haar man een kieskeurige eter is, een zeer nauwgezette werker en een moeilijk te plezieren persoon, en zei: "Hij zoekt altijd naar het betere, het mooiere. Soms vindt hij zijn werk niet mooi. Het is een geweldig gevoel om zijn leerling te zijn. Ik ben trots op het werk dat hij heeft gemaakt. De tegels van de groene koepel waren erg belangrijk voor ons. We gingen er elke dag naar kijken, zelfs nadat ze klaar waren."